Ούτε ψυχολόγος είμαι ούτε το παίζω κάποιος ειδικός.......
Τουλάχιστον μιλάω. Αντιλαμβάνομαι. Έχω επαφή με τον κόσμο. Είμαι μέρος της κοινωνίας και αντιδρώ, όπως κι αν αντιδρώ….
Τουλάχιστον εγώ όσα κι αν έμαθα, τα έμαθα έξω, στα χώματα, στις αυλές των σπιτιών, παίζοντας με φίλους στην γειτονιά.
Είμαι πολύ περήφανος για μένα γιατί μικρός μπόρεσα και έπαιξα με την καρδιά μου, χόρτασα την γειτονιά μου, κρύφτηκα σε «βουλημένα» σπίτια προσπαθώντας να μην με «φτύσουν» οι φίλοι μου όταν παίζαμε κρυφτό προσπαθώντας να μην κατουρηθώ πάνω μου. Πάντως μεταξύ μας αυτό δεν το είχα καταλάβει ποτέ, πάντα όποτε κρυβόμουν μου έρχονταν κατούρημα…
Έτρεξα αμέτρητα χιλιόμετρα προσπαθώντας να αποφύγω την μπάλα παίζοντας με στρογγυλές πέτρες.....
Κυνήγησα με όλη μου την δύναμη, πέφτοντας είναι αλήθεια αμέτρητες φορές με τα μούτρα σακατεύοντας τα γόνατά μου και γεμίζοντας τα με αίμα πάμπολλες φορές στην προσπάθειά μου να πιάσω τα φιλαράκια όταν παίζαμε Κλέφτες και Αστυνόμοι.
Πήδηξα πάνω από φωτιά που κάθε χρόνο τον Ιούνη στην Γιορτή του Αη Γιάννη του Αφανιστή, οι μεγαλύτεροι της γειτονιάς ανάβανε και στρίγγλισα από ηδονή κάθε φορά που τα κατάφερνα να περάσω την φλόγα και ξεκαρδιζόμουν φωναχτά μέσα από την καρδιά μου με όλη την δύναμη της φωνής μου όταν έβλεπα κάποιον από τους φίλους μου να τα καταφέρνει οριακά και να τσουρουφλίζεται…
Έζησα τον απόλυτο τρόμο κάθε φορά που έμπαινα στο σπίτι και άκουγα την μάνα να ουρλιάζει που τα ρούχα μου ήταν για μια ακόμη φορά μες την βρώμα παρότι εκείνη μου είχε πει πριν βγω «έξω» να μην τα λερώσω!! (Μα πως γίνεται μαμά να πάω να παίξω και να μην λερωθώ!!!) «Κοίτα τον πάλι πως έγινε» ήταν η χαρακτηριστική ατάκα της μάνας και εγώ από μέσα μου -ενώ είχα την έννοια μην φάω καμία ξέμπαρκη- χαχάνιζα σιωπηλά προσέχοντας μην μου ξεφύγει το γέλιο και εκπυρσοκροτήσω την έκρηξή της.
Εγώ λοιπόν έζησα όπως και πολλοί από σας μια ζωή που τα παιδιά που μεγαλώνουν σήμερα δεν πρόκειται να την ζήσουν. Αυτή η ζωή μου διαμόρφωσε τον χαρακτήρα μου, την σκέψη μου και τον τρόπο που εκφράζομαι.
Έχετε αναρωτηθεί εσείς ποτέ άραγε, τα τωρινά παιδιά, τα παιδιά του ίντερνετ, του Facebook, του iPod και του LoL αν ξέρουν να μιλούν ή έστω να γράφουν σωστά Ελληνικά; Όλοι εσείς που με καταδικάζετε και με χλευάζετε επειδή «μιλάω ανορθόγραφα» έχετε ψάξει ποτέ αν το δικό σας παιδί μιλά σωστά την Ελληνική; Αν μπορεί να γράψει δυο αράδες λέξεις στην έκθεση χωρίς να υπάρχει συντακτικό λάθος; Αν έχει «συνέχεια» στην σκέψη του;
Με κρίνετε όπως οφείλετε, και καλά μου κάνετε. Το πρόβλημα όμως είμαι εγώ; Προσωπικά δεν το νομίζω. Το πρόβλημα κατ” εμέ είναι τα παιδιά των greeklish. Αυτά τα παιδιά που μεγαλώνουν κλεισμένα σε ένα σπίτι, σε ένα δωμάτιο παίζοντας ανούσια παιχνίδια χωρίς να βλέπουν το φως του ήλιου. Τα παιδιά που ταυτίζονται με τους φανταστικούς ήρωες και σου μιλούν γι” αυτούς λες και είναι πραγματικοί. Αυτά που για ώρες δεν αρθρώνουν μια λέξη με κανέναν και που γίνονται επιθετικά αν τολμήσεις να τα διακόψεις….
Αυτά που τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους τα περνάνε μπροστά σε μια οθόνη και οχι έξω στον πραγματικό κόσμο. Αυτά τα παιδιά (τι κατάντια) που ερωτεύονται μέσα από το facebook και στέλνουν μηνύματα μέσω Twitter. Αυτά που στην πραγατικότητα της ζωής τους είναι τόσο απόμακρα και τόσο αντικοινωνικά.
Εκεί είναι το πρόβλημα αγαπητοί μου. Τώρα αν εσείς επιμένετε πως είμαι εγώ, τότε ας γίνω το παράδειγμα προς αποφυγήν γι αυτά.
Τουλάχιστον εγώ έπαιξα σε αλάνες με χώματα!
Κώστας Αγριμάνης
Διευθυντής 1ου Δημοτικού Σχολείου Κρουσώνα
Αν σας άρεσε,πατήστε
